![[Resim: 6N2B57.png]](https://i.hizliresim.com/6N2B57.png)
Noxus’un en saygın ve soylu ailelerinden birinin kızı olan Katarina Du Couteau, çevresindekilere olan üstünlüğünü çok erken yaşlarda fark etmişti. Küçük kardeşi Cassiopeia, politika alanında bir deha olan annelerine çekmişti. Katarina ise tam anlamıyla babasının kızıydı. Kurnaz General Du Couteau; kızına kesici silahların nasıl kullanılacağını ve imparatorluğun düşmanlarının gözü dönmüş vahşetle değil, ölümcül bir hassasiyetle nasıl bertaraf edileceğini çok disiplinli bir eğitimle öğretmişti. Pek çok öğrencisi olan general hem sert bir öğretmendi hem de takdirini kazanmak çok zordu.
Böylece Katarina’nın çocukluğunda (çocukluk denebilirse) şefkate ve dinlenmeye pek yer kalmamış oluyordu. Uyanık olduğu her saniyeyi dayanıklılığını, çevikliğini, acıya tahammül sınırını sınayıp kendini yaşayan bir silaha dönüştürmeye çalışarak geçiriyordu. Şehrin en kötü şöhretli eczanelerinden zehirler çalıyor, bu zehirlerden küçük dozlar alarak etkilerini kendi üzerinde deniyor, bir yandan olanları kataloglarken bir yandan zehre olan direncini arttırıyordu. Geceleri kimselere görünmeden en yüksek kulelere tırmanıyordu.
Noxus’a yararlı olabilmek için can atıyordu. Gizlediği becerilerini imparatorluğun ve imparatorun hizmetinde kullanabileceği bir fırsat çıksa diye içi içini yiyordu.
İlk suikast görevi babasından geldi. Babası, ordunun bitmek bilmez batı seferlerinden birine çıkmasından hemen önceki gece birlikleriyle beraber kamp halindeydi. Katarina’nın görevi; karşı ordunun subaylarından biri olan, adi soydan gelme Demetrius adlı bir sefili öldürmekti.
Katarina öfkeden çıldıracak gibiydi. Bütün hayatını eğitimle geçirmişti; edindiği bütün o becerileri kılıcını zar zor savuran ayağı çarıklı köylünün tekini öldürerek mi harcayacaktı? O herif ona yetmezdi. Gizlice düşman kampına girip, kendisine verilen hedef yerine düşman ordusunun komutanının boğazını kesti. Kusursuz bir infaz olmuştu. Orduya hızlı bir zafer, Noxus’a şan ve şeref kazandıracaktı. Babası onunla gurur duyacaktı.
Şafak sökerken yüzünü küllerle boyamış, içi intikam hırsıyla dolu olan Demetrius, diğer askerlerle birlikte Katarina’nın babasının kampına amansız bir saldırı düzenledi. Düzinelerce Noxus askeri kılıçtan geçirildi. Bunlara generalin kendi maiyeti de dahildi. Katarina’nın babası dahi canını zor kurtarmıştı.
General anlatılamayacak kadar öfkeliydi. Kızının suratına bile bakmıyordu. Katarina onu utandırmış, ailenin adını lekelemişti. Kızına en iyi suikastçıların derdinin şan şöhret olmadığını, efendilerinin dizinin dibinde oturacakları onurlu bir mevki bekleyemeyeceklerini hatırlattı.
Katarina yıkılmış durumdaydı. Kendini tek başına ıssız doğaya attı. Asıl görevini tamamlayacaktı. Demetrius yaptıklarının bedelini canıyla ödeyecekti. Yine de aklı karmakarışıktı. Kendini affedebilecek miydi? Nasıl böyle bir ahmaklık yapabilmişti?
Dikkati o kadar dağınıktı ki birinin ona saldırmak üzere beklediğini gözünün üstünde derin bir yara açılana kadar fark edemedi.
General Du Couteau, Katarina’nın başarısızlığını cezalandırmak için bir başka öğrencisini, daha az şöhretli suikastçı loncalarının birinden seçilmiş isimsiz bir çömezi yollamıştı. Katarina yüzündeki derin yaraya rağmen yıllarca aksatmadan devam ettirdiği eğitimi hatırlayıp hançerlerini saliseler içinde eline aldı.
Altı saat sonra Demetrius’un kesik kafasını babasının önüne atmıştı.
Generale aslında onun kellesini almayı düşündüğünü söyledi; fakat kabullenmesi zor olsa da Katarina, babasının onun öldürülmesini emrederek doğru olanı yaptığını biliyordu. Katarina başarısız olmuştu. Sadece suikastçı olarak değil, evlat olarak değil, Noxus’lu olarak.
Başarısızlığın bedeli ödenmeliydi. Katarina sol gözünün üstündeki açık, derin yaraya hafifçe dokunarak kibrinin bedelini ödemiş olan onca kişiyi düşündü.
Babasının gözünden düştüğünü biliyordu, bir daha asla kendini affettiremeyeceğini de. General sırf Katarina’ya inat olsun diye onun yerini alacak başka öğrenciler yetiştirecekti. Katarina yine de bedeli ne olursa olsun hatasını telafi etmeye yemin etti. Yeteneklerini yeniden imparatorluğa adayacak ve dönüşmek için onca yıl uğraştığı o sinsi bıçak olacaktı.
